Rozdział 9 - Siła wybaczania

Przez całą noc myślałam o tym co będzie ze mną i Tomasem.Zrozumiałam przecież że to nie jego wina tylko Ludmiły,która  zastawiła na niego pułapkę.Poczułam się okropnie gdy pomyślałam o tym jak traktowałam Tomas.A przecież to nie była jego wina
Zeszłam na dół.Trwała ranna krzątanina
-Cześć kochanie-tata ucałował mnie w policzek
-Witaj tato-uśmiechnęłam się-była tu Angie?

-Nie,nie było jej-odparł German-a co czekasz na nią?

-Tak.Odwozi mnie do szkoły

-To może ja Cię dzisiaj odwiozę-zapytał German

Przeraziłam się.Tata nie mógł się dowiedzieć do jakiej szkoły naprawdę uczęszczam.

-Nie ma takiej potrzeby tatusiu-odparłam słodko-już się przyzwyczaiłam że Angie mnie odwozi.I ona pewnie też już się przyzwyczaiła więc nie ma takiej możliwości

-Okej.Rozumiem-powiedział German-ale jakby Angie zawiodła wiesz gdzie mnie szukać...

-Oczywiście-pisnęłam-wiesz co tato chciałam Cię przeprosić za to że tak okropnie naskoczyłam na Ciebie przy tym chłopaku...Strasznie mi z tym głupio

-Wiesz co chyba miałam rację-westchnął German-za mało poświęcam ci czasu. Musiałaś  to kiedyś odczuć...

-No tak-uśmiechnęłam się

-Ja też Cię muszę przeprosić-odparł German-za to że tak nakrzyczałem na tego chłopaka.Emocje mną zawładnęły i widziałaś co z tego wynikło

-Nie mnie powinieneś przepraszać-powiedziałam

-Tak wiem-odparł German spuszczając głowę

Usłyszałam silnik samochodu Angie

-Muszę lecieć!-krzyknęłam i  pocałowałam Germana na pożegnanie w policzek

-Do zobaczenia popołudniu-pisnęłam do wszystkich i wybiegłam z domu

-A co ty dzisiaj taka wesoła?-zapytała Angie

-Jakoś tak-zaśmiałam się-a co nie mogę?

-Oczywiście że możesz nawet musisz-odparła Angie patrząc w skupieniu na drogę

Wysłałam SMS do Tomasa z prośbą aby przyszedł wcześniej na plac,bo chce mu coś powiedzieć

Teraz wystarczyło tylko czekać...

Stałaś na środku placu gapiąc się na przechodzących obok ludzi których wogóle nie znałaś

Było bardzo wcześnie.Nikt jeszcze nie przybył

-Chciałaś mnie widzieć-odparł Tomas

-Masz rację-powiedziałam

-A więc czego chcesz?-zapytał Tomas-troszkę mi się śpieszy...

-To zajmie chwilę-odparłam-chciałam Cię tylko przeprosić

-Za co niby???

-Dobrze wiesz za co-odparłam-nie chce się na Ciebie już więcej gniewać

-Szkoda że wcześniej Cię nie olśniło-powiedział chłodno Tomas

-Byłam okropnie zła-rzekłam-ale z dnia na dzień moja złość na Ciebie mijała

-Co chcesz przez to powiedzieć?-zapytał ciekawsko Tomas

-Chce żebyśmy na nowo zostali przyjaciółmi-odparłam-chcę żebyś mi wybaczył

-To będzie trudne-zauważył Tomas-ale czemu nie?Zostańmy przyjaciółmi.Za bardzo Cię lubię żeby się nie zgodzić

-Naprawdę?-nie mogłam w to uwierzyć-dziękuje!

-Nie ma za co-odparł Tomas-ale teraz wybacz muszę już iść

-Idź , idź-powiedziałaś machając mu ręką

Byłam najszczęśliwszą osobą na świecie.Z uśmiechem na twarzy pomaszerowałam do szkoły nie mogąc się doczekać aż powiem to wszystko Fran i Camili .