Rozdział 3 - Jestem Tomas

Chłopak szybko postawił mnie na ziemi.Na jego twarzy nadal widniał szeroki uśmiech

-Dziękuje-odparłam-gdyby nie ty leżałabym w wielkiej błotnistej kałuży,zastanawiając się jak wrócić w tym do domu.

-Drobiazg-powiedział chłopak-wiesz co nie rozumiem Cię.Skąd wiedziałaś że tu będę?

-Śledziłam Cię-odparłam spuszczając głowę-chciałam Cię przeprosić.Za mojego ojca.Nie wiem co w niego wstąpiło.Nigdy tak się nie zachowywał.

-To nic takiego-machnął ręką-nie ma o czym gadać

-Nie chcę żebyś źle o mnie myślał-powiedziałam-kiedyś jakbyś mnie gdzieś spotkał na ulicy...

-Ale to nie ty zawiniłaś tylko twój ojciec-powiedział chłopak-a tak w ogóle to się nie przedstawiłem.Jestem

Tomas

-Violetta-odparłam-miło mi Ciebie poznać Tomas

-Mi Ciebie też-uśmiechnął się Tomas-jesteś tu nowa?Nigdy Cię nie widziałem.A znam tu wszystkich.

-Tak jestem tu nowa-odparłam-i prawdę mówiąc nie wiem jak wrócić do domu.Buenos Aires to duże miasto.A ja jestem tu dopiero 2 dni!

-Odprowadzę Cię do domu-powiedział Tomas

-Dziękuje

-Nie ma za co-powiedział Tomas-ale lepiej się pośpieszmy bo zanosi się na ulewę.

Dreptałam za Tomasem długą ulicą,a po drodze opowiadałam mu troszkę o sobie.Okazało się że Tomas pochodzi z Hiszpanii.Tam opiekuje się swoją chorą babcią...

W końcu doszliście do domu.Tomas jakby troszkę posmutniał. 

-Zepsuł Ci się humor-zauważyłam 

-Naprawdę tak myślisz?-zdziwił się Tomas

-Tak.Naprawdę-odparłam

Zdaje Ci się-odparł-no to jesteśmy na miejscu.

-Jeszcze raz bardzo Ci dziękuje

-Nie ma za co ślicznotko-powiedział Tomas-czy jest szansa że jeszcze się spotkamy?

-Nie wiem.Nie wychodzę na razie z domu.Jedyne wyjście to zamówić jedzenie na wynos ale lepiej nie ryzykować...

-Ah tak,rozumiem-odparł Tomas-miło mi było Ciebie poznać Violetta.Trzymaj się-odszedł machając mi ręką na pożegnanie 

W domu czekał na mnie rozzłoszczony ojciec.Szybko pobiegłam do pokoju.Rzuciłam się na łóżko i udałam że śpię.Po chwili usłyszałam pukanie do drzwi.Wiedziałam że to on.Przyszedł robić mi wyrzuty... 

Czekałam aż odejdzie.Po chwili znów rozległo się pukanie do drzwi.

-Czego chcesz?-syknęłam przez zęby

-Violetta to ja Angie

Otworzyłam drzwi.Za drzwiami rzeczywiście stała Angie.

-A co ty taka wkurzona?-zapytała 

-To nic takiego-machnęłam ręką-chcesz wejść?

-Chętnie-odrzekła Angie

Szybko zamknęłaś drzwi.Angie rozsiadła się na łóżku.

-Co się stało Violu?Co to za kwaśna mina?

Pomyślałam że ukrywanie przed Angie jest bezsensowne bo i tak dowiedziałaby się wszystkiego od Germana...

-Poznałam wspaniałego chłopaka-odparłam cała rozpromieniona 

-To fajnie.I co smutasz z jego powodu?

-Niee to nie z niego-odparłam-zaraz wszystko Ci opowiem ze szczegółami

-Nie mogę się doczekać-pisnęła Angie-zamieniam się w słuch!

Opowiedziałam Angie całe dzisiejsze zdarzenie. Angie była oburzona.

-Jak on mógł!-krzyknęła-przecież ten chłopak wykonywał tylko swoje zlecenie.Nic więcej!

-No tak,ale jak to powiesz mojemu ojcu!-krzyknęłam 

-Lepiej nic nie mówić-rzekła Angie-German lubi się kłócić i dobrze o tym wiesz-ale nie przyszłam tu tylko po to aby wysłuchiwać twojego problemu...

-A po co jeszcze?-zapytałam z ciekawością

-Chcę abyś jutro poszła do szkoły-powiedziała Angie

Byłam w szoku.Ja i szkoła?!

-Ale ja ni znam tu niczego!To dla mnie za wcześnie!-krzyknęłam 

-Ale nie musisz słonko-powiedziała Angie-to nie będzie zwykła szkoła

-A jaka?-zapytałam

-Twoją pasją jest muzyka prawda?-zapytała Angie

-Tak.Uwielbiam śpiewać.Ale robię to rzadko bo ojciec nie toleruję muzyki w tym domu...

-No właśnie!-powiedziała Angie-ta szkoła jest dla wszystkich utalentowanych muzycznie.Czyli też dla Ciebie.

-Naprawdę?-nie mogłam w to uwierzyć

-Tak.I dostałaś miejsce w takiej szkole.Przygotuj się na jutro-nie gadaj ojcu do jakiej szkoły idziesz.

-Okej-podniosłam kciuk do góry

Angie wyszła.Zamknęłam za nią drzwi

Resztę dnia spędziłam na rozmyślaniu.Myślałam o Tomasie,nowej szkole,o jutrzejszym dniu i w ogóle o wszystkim.Zmęczona rozmyśleniami zapadłam w głęboki sen,czekając na te obiecane jutro...